پنج شنبه 29 فروردین 1387 - 07:01
رییس جمهور در پیامی فرا رسیدن روز ملی زیمبابوه را به «رابرت موگابه» رییس جمهور ، دولت و ملت این کشور تبریک گفت . دکتر محمود احمدی نژاد در این پیام اظهار امیدواری کرد در پرتو تلاش های مقام های دو کشور و در راستای توسعه روز افزون همکاری های فی مابین، شاهد اعتلای هر چه بیشتر روابط در تمام زمینه های مورد علاقه طرفین باشیم .

سیدیاسر جبرائیلی

کشور آفریقایی زیمبابوه حاصلخیزترین زمین های کشاورزی دنیا را در خود جا داده است. زمانی به آن «سبد نان» می گفتند، سبدنانی که مردم مظلوم این کشور زحمت پرکردنش را می کشیدند و انگلیسی ها زحمت خوردنش را! و محروم ترین مردم از این نان ها، بومیان زیمبابوه ای بودند. 27 سال پیش مبارزات موگابه و یارانش با حمایت مردم علیه استعمار به ثمر نشست و مردم انگلیسی ها را از خانه خود بیرون راندند، اما غرب هنوز دستش به سوی این سبد نان دراز است و نمی خواهد آن را از دست بدهد. فشار فقر ناشی از تحریم ها و دخالت ها و بعضاً ناکارآمدی های داخلی، کمر مردم را خم کرده است، اما آنها فریاد می زنند که اگر وضع از این هم بدتر شود، حاضر نیستیم دوران استعمار تکرار شود. انتخابات پارلمانی و ریاست جمهوری اخیر زیمبابوه تا حدی نشانگر رویگردانی مردم از سیاست های اجرایی حزب حاکم این کشور بوده. به نظر آقای «حمید معیر» مردم زیمبابوه اگر چه از سیاست های اجرایی حزب حاکم (زانو پی اف) روی گردانده اند، اما ظهور چهره جدید، به معنی باز شدن درهای این کشور به سوی غرب نیست و مردم در مقابل هرگونه گرایش به غرب مقاومت نشان داده و خواهند داد. آقای معیر سال ها به عنوان سفیر جمهوری اسلامی ایران در کنیا بودند و از سال 81 تا 85 مسئولیت سفارت ایران در زیمبابوه را به عهده داشتند. در گفت و گو با ایشان اوضاع زیمبابوه مورد بررسی گرفته است.ادامه مطلب...

بحران اقتصادی زیمبابوه به سطحی بی‌سابقه رسیده است‌

امروز این به اصطلاح اسکناس‌ها تنها وجوه رایج در زیمبابوه هستند. هفته قبل با یک اسکناس ده میلیون دلاری امکان خرید بسته‌ای دستمال توالت وجود داشت اما با گذشت یک هفته احتمالا قدرت خرید این اسکناس‌ همان اندازه هم نیست.
این روند نمادی از وضعیت ورشکسته‌ترین دولت دنیا است. تورم 100هزار درصدی زیمبابوه در نوع خود رکوردی بی‌بدیل است که موجب شده اقتصاد این کشور به قطاری از کنترل خارج شده و بی‌ترمز تبدیل شود. این اصلا عجیب نیست که زیمبابویی‌ها آموخته‌اند باید برای مواجهه با این شرایط یکی از پیچیده‌ترین بازارهای سیاه در دنیا را سامان دهند.
اگر کاسبکاران محلی نمی‌دانستند چطور اقتصاد در هم ریخته کشور را با تزریق سوخت، مواد غذایی و وجوه نقد مورد نیاز سرپا نگاهدارند احتمالا تاکنون این کشور جنوب شرق آفریقا به ورطه جنگ داخلی درغلطیده بود.
حتی اگر رابرت موگابه، رئیس‌جمهور به کناره‌گیری از قدرت در نتیجه انتخابات 29 مارس گذشته زیمبابوه رضایت دهد هم امیدی به بهبود شرایط اقتصادی کشور و مهار تورم لجام‌گسیخته نمی‌رود.
موگابه که طی 28 سال گذشته قدرت را در زیمبابوه در دست داشته و دولتش مسوول بحران اقتصادی این کشور است اعمال تحریم‌های غرب علیه کشورش و همچنان توطئه‌های آشکار و نهان انگلیس را علت اصلی سقوط اقتصادی زیمبابوه می‌داند.
هیچ یک از رقبای موگابه تاکنون طرحی جامع برای خروج از بحران اقتصادی کشور ارائه نداده‌اند. سیمبا ماکونی، عمده‌ترین رقیب انتخاباتی موگابه اخیرا ادعا کرده بود سقوط دولت موگابه به تنهایی تاثیری شگرف بر اقتصاد زیمبابوه خواهد داشت اما واقعیت این است که هیچ کس واقعا نمی‌داند احیای اقتصاد کشور را باید از کجا شروع کرد.
در تابلوهای رسمی هر 30 هزار دلار زیمبابوه برابر با یک دلار امریکاست با این حال نرخ برابری دلار زیمبابوه در مقابل دلار امریکا در بازار سیاه 35 میلیون به 1 یا 1116 برابر نرخ برابری رسمی این دو ارز است.
تمرکز جامعه بین‌المللی بر زیمبابوه تاکنون حول محور مناقشه مصادره زمین‌های زراعی مالکان بزرگ سفیدپوست و تقسیم این زمین‌ها بین هواداران موگابه دور زده است. با این حال نگاهی دقیق‌تر به روند رشد قیمت‌ها زاویه‌ای متفاوت از بحران اقتصادی زیمبابوه را نمایان می‌سازد.
میانگین حقوق ماهانه یک کارگر ساده کشاورزی در حدود 30 میلیون دلار در ماه است. کارکنان ادارات دولتی تا 5 برابر این مبلغ در ماه دستمزد دریافت می‌کنند و کارگران صنعتی معتبر تا 300 میلیون دلار در ماه دستمزد می‌گیرند.
این اعداد و ارقام تا وقتی قیمت کالاها در نظر گرفته نشود، قابل‌توجه به نظر می‌رسد. یک قوطی کوکاکولا
4 میلیون دلار قیمت دارد و بهای یک بلیط یکسره برای اتوبوس‌های درون‌شهری در حدود 10 میلیون دلار است. یک کیسه 10 کیلوگرمی آرد ذرت که نیاز خانواده‌ای‌4 - 5 نفره به نان را برای سه روز تامین کند در حدود 45 میلیون دلار آب می‌خورد.
در چنین شرایطی شکوفا شدن بازار سیاه اصلا چیز عجیبی نیست. سوخت گران‌بهاترین کالا در این بازار است. قیمت سوخت ساعت به ساعت تغیر می‌کند.
هفته گذشته هر یک لیتر بنزین به بهای 32 میلیون دلار عرضه می‌شد. هفته پیش از آن هر لیتر بنزین در حدود 25 میلیون دلار قیمت داشت و گمان می‌رود قیمت هر لیتر بنزین طی هفته جاری به 40 میلیون دلار بالغ شود.
شرایط به گونه‌ای است که گاه حتی دلال‌‌ها هم دچار سردرگمی می‌شوند. رشد سرسام‌آور قیمت‌ها موجب شده مرم برای خرید مایحتاج روزانه خود ناچار به حمل اسکناس در چمدان‌های بزرگ شوند. آنان در هر ماه میلیارد دلار می‌پردازند تا گرسنه نمانند و بتوانند آرد، شکر و روغن خریداری کنند.
دولت برای مقابله با تورم سعی کرد مالکان فروشگاه‌ها را به رعایت قیمت‌های مصوب وادار کند. به مغازه‌دارها هشدار داده شد در صورت تخطی از قیمت‌های مصوب یا تعطیلی فروشگاه‌هایشان تحت تعقیب قرار می‌گیرند. روی هم جنس‌ها برچسب‌هایی نصب شد که عملا هیچ ارزشی نداشتند. قیمت یک یخچال در حدود 10 میلیون دلار یا در واقع یک دلار امریکا در آن زمان بود.
بازرسان دولتی به فروشگاه‌ها سر می‌زدند تا از رعایت قیمت‌های مصوب دولت اطمینان حاصل کنند. برنده افرادی بودند که پول داشتند. ماموران با خود افرادی را به همراه داشتند که مقارن با حضور آنان اجناس را به قیمتی که کسری از بهای واقعی‌شان بود، خریداری کرده و با خود می‌بردند. این در واقع چیزی جز سرقت در روز روشن نبود.
واقعیت‌ها در زیمبابوه به گونه‌ای است که بعید است نتیجه حاصل از انتخابات شنبه هفته گذشته بتواند تغییری در آنها ایجاد کند. این تصویر غم‌انگیز از زیمبابوه امروز است.

منبع: اشپیگل - جام جم‌

نوآوری: موانع و راهکارها   (به قلم رئیس جمهور)

بسم الله الرحمن الرحیم
مایلم نخستین یادداشت امسال را به مقوله نوآوری به منزله تابلوی راهنمای سال جدید و بحث پیرامون برخی ‏ملزومات ونیز موانع نوآوری در ایران امروز اختصاص دهم و به مسئولیت ها ومشکلات دولت در این باب ‏اشاره کنم.   ‏
به عنوان مسئول دولت خود را در دو سطح نسبت به مقوله نو آوری مسئول می بینم:  ‏

اول، زمینه سازی، حمایت ورفع موانع اداری موجود در برابر استعدادها و نو آوری های مردمی در عرصه های ‏علمی، اقتصادی، فرهنگی و... است. در این خصوص، همه نخبگان را به مشارکت و مشورت می طلبم و دولت ‏را در عالی ترین سطح  برای اصلاحات انقلابی وانعطاف در روشها بسیج خواهم کرد. البته به خوبی می دانم که ‏این کار آسانی نیست و باید برای رفع بسیاری از رسوبات و موانع سخت افزاری و نرم افزاری که عادت به ‏کهنگی و محافظه کاری را در بسیاری نهادهای حکومت، به وجود آورده چاره ای اندیشید. اما همه سعی خود ‏را در این خصوص خواهم کرد و از همه صاحبنظران می خواهم که دولت را در این زمینه با پیشنهادات خود ‏یاری دهند تا به امید خدا تغییراتی موثر در حد توان و امکانات دولت تا پایان سال87 ایجاد شود. ‏
اما سطح دوم، برنامه های ایجابی خود دولت و روشهای نوآورانه آن در حل مشکلات کشور است. جهش های ‏نو گرایانه در مدیریت، نیاز به "شجاعت وحکمت" درکنار یکدیگر دارد. دراینجا می خواهم بر عنصرشجاعت ‏وجرات در تحقق نوآوری، تاکید کنم زیرا یکی از موانع جدی در برابر شکوفایی ملی وتاریخی ایران حتی در ‏سطح نخبگان، ترس از"نوآوری" است که امروز نیز عامل مقاومت در برابر "تغییرات" شده است و اگر فکری ‏به حال آن نکنیم شکوفایی تمدنی وتاریخی ایران جدید، بازهم به تاخیر افتاده ونوآوری های فردی وپراکنده، ‏تبدیل به یک"جنبش نوآوری" در سطح ملی نخواهد گردید. ‏

از بازی با کلمات و فریب افکار عمومی بیزارم و به واقعیات زندگی مردم، بیش از تصورات خیالی از پشت ‏درهای بسته، توجه دارم و خود را در برابر مشکلات واقعی مردم مسئول می دانم. از این رو همراهی با توده ‏های واقعی مردم را به عضویت در حلقه های خاص با دغدغه های خاص ترجیح می دهم.‏

اینجانب در راستای تحقق وعده های انتخاباتی، موظف بودم که دست به نوآوری های جدی و اصلاحات ‏اساسی در مسائل مهم و گوناگون کشور بزنم. موضوعاتی از قبیل نظام بانکداری و وام و نرخ بهره، نظام ‏مدیریت وبرنامه ریزی، نظام مالیاتی، در عرصه بیمه های اجتماعی و بهداشت عمومی، توزیع ثروت وسهام ‏عدالت، سیاست خارجی و...‏

در همین راستا برنامه هایی جدید و اصلاحاتی نوآورانه تدارک دیدیم و با کمک همکارانم در دولت با تمام ‏قدرت وارد عمل شدیم. اما با چه واکنش هایی مواجه شدیم ؟! در تمام این دو سه سال میل شدید به ادامه ‏سنت های اداری وعادت های مدیریتی ونوعی انجماد در برابر برنامه های دولت، سرعت انجام این اصلاحات ‏را کاسته است. این دولت نسبت به گذر زمان، بسیار حساس است واگر واحد زمان برای برخی سیاست مداران، ‏سا ل و دهه بوده است  برای ما هفته ها، روزها، وحتی ساعت ها نیز مهم اند. ‏

اگر برای ما نیز منافع حزبی یا اهداف تبلیغاتی وانتخاباتی اولویت می داشت براستی نباید وارد برخی ساختار ‏شکنی های روشی و مدیریتی می شدیم.  زیرا شکستن عادات و شالوده های کهنه، شبیه نوعی خرافه ستیزی در ‏عرصه مدیریتی است وهر نوع شالوده شکنی، باعث چالش هایی طبیعی یا مصنوعی و حتی دشمن تراشی می ‏شود. ‏

دولت دهها طرح نوآورانه در عرصه های مدیریتی و اقتصادی داشته ولی سطح اصطکاک و مقاومت در برابر ‏نوآوری، متاسفانه بسیار بالاست و ما هزینه های زیادی برای آن پرداخته و می پردازیم.‏

بخش مهمی از وقت و توان دولت، صرف غلبه بر این مقاومت ها، ترس ها و محافظه کاری ها و عادت های ‏کهنه می شود.‏

من نمی خواهم از دولت، رفع مسئولیت کرده و برخی  ناکامی ها را بر عهده دیگران بیندازم. همچنین مدعی بی ‏نقص بودن برنامه های دولت و روش ها و تصمیمات شخص رئیس جمهور نیستم، ادعا نمی کنم که از همه ‏ظرفیت ها و امکانات، بدرستی استفاده شد و  بهتر از این نمی شد و نمی شود ولی بگذارید از دوستان به ‏نحوی و از دشمنان به نحوی گلایه کنم که اگر راه را بر نوآوری باز نکنیم و اگر بر این ترس غلبه نکنیم ایران ‏عزیز نخواهد توانست عقب ماندگی تاریخی یکی دو قرن اخیر در عصر قاجار و پهلوی را از راههای میان بر ‏جبران کند. آنچه باید نگرانش باشیم ساختارشکنی علیه مبانی و چارچوبهای هویت اسلامی و ایرانی است اما ‏نوآوری در روشها امری کاملا ضروری و حتی "دیر شده" است و نباید محافظه کاری و تنبلی را با عقلانیت ‏اشتباه گرفت.‏

اقتصاد ما، نظام مالیاتی، بانکی، بیمه ها، الگوی مصرف سوخت و انرژی، یارانه ها، نحوه تقسیم کار میان دولت ‏و بخش خصوصی، نظام آموزشی و پژوهشی کشور، سیاست خارجی، نظام مطبوعاتی و رسانه و حزبی در ‏کشور، مدیریت شهری، نظام واردات و صادرات  و ... همه و همه، تشنه نوآوری در چارچوب اهداف انقلاب ‏اسلامی و در مسیر پیشرفت عادلانه کشورند.‏

تغیراتی که در هیئت دولت صورت می گیرد نیز در همین راستاست. ما یک گروه منسجم هستیم که به اقتضای ‏موقعیت وشرایط، انعطاف و تغییرات لازم را در خود به وجود می آوریم و هیچ یک به مسئولیتهای خود به ‏عنوان یک امتیاز یا سر قفلی نگاه نمی کنیم.‏

همکاران قبلی و فعلی من در دولت، از این همکاری، تصور یک مسابقه ماراتن امدادی رادارند که بین راه ‏مشعل را یکی به دیگری می سپارد. هدف اصلی هیچ یک از ما بقاء در دولت نیست بلکه خدمت به ملت است.‏

هر یک از این برادران و خواهران که جای خود را به دیگری می دهند برای خود نه هویتی فردی بلکه هویتی ‏جمعی قائلند و این جانب از همه کسانی که فداکارانه آمدند ومتواضعانه رفتند عمیقاً متشکرم و می دانم که این ‏سخت ترین و شیرین ترین دوران خدمت را از یاد نخواهند برد.‏

همکاران من شب و روزآرام ندارند وقتی جابجا می شوند شاید برای نخستین بار پس از ماهها فرصت ‏استراحت می یابند. از همه آنها سپاسگذارم و بابت ماموریت های شبانه روزی و طاقت فرسا از آنها و خانواده ‏هایشان عذرخواهی می کنم.‏

ترمیم کابینه در این دولت یک سیاست از قبل اعلام شده بر اساس " اصالت هدف" است.  همه ما ابزار هستیم ‏و ملت هدف. فرصت اشتباه کردن و محافظه کاری نداریم. وزرای جدید یا قدیم این کابینه هیچ یک سیاست ‏باز و قدرت طلب نبوده و آرزوی وزارت نداشته و ندارند و همین جا اعلام میکنم که سیاست انعطاف و انطباق ‏در دولت ادامه خواهد داشت. همه ما باید به امانت بزرگ خدا و مردم و فرصت محدودی که در اختیار داریم ‏بیاندیشیم. ‏

من و همکارانم در دولت، روزهای خدمت و دولت را و حتی ساعتهای آن را می شماریم و برای هر روز و هر ‏ماه به ضرورت نوآوری می اندیشیم و صادقانه طالب همکاری و همفکری همفکران و حتی منتقدان هستیم.‏

از دوستان می خواهیم که به ما اعتماد کنند و مشورت دهند و کمک برسانند و از نوآوری نهراسند. و از منتقدان ‏و مخالفان دولت نیز متواضعانه می خواهم که بجای انتقام حزبی به ارتقای ملی بیاندیشند. باید شجاع بود و راه ‏را برای شکوفایی ملی و تاریخی ایران باز کرد. همه کمک کنیم. جای دوری نمی رود.‏   منبع