طالبی

اروپایی‌ها از دیرباز که کشورهای مستضعف را به عنوان مستعمره در سیطره خود در آورده و آن‌ها را استثمار می‌کردند، به مونولوگ عادت کرده اند. آنها دوست دارند متکلم وحده باشند و فقط خودشان سخن گفته و دیگران گوش به فرمان آنها باشند.

پس از جنگ جهانی دوم که معادلات به نفع ایالات متحده امریکا تغییر یافت، جزئیات مونولوگ اروپایی ها با ملت‌های جهان نیز به سمت آمریکا گرایش پیدا کرد، به گونه‌ای که اکنون حتی با گذشت ده‌ها سال، روشنفکران جهان، اروپا را دنباله‌رو و تکرار کننده زیاده ‌خواهی‌های آمریکا می‌دانند.

موضوع هسته‌ای ایران نیز بهانه‌ای شد تا جهانیان طی چند سال گذشته با این خوی استعماری غرب بیشتر آشنا شوند.

اگر از جزئیات تحولات موضوع هسته‌ای ایران در سال‌های پایانی دولت هشتم ایران بگذریم، ارائه بسته‌های پیشنهادی از سوی غربی‌ها به ایران می‌توانست رویکرد جدیدی را در تحولات ایران و غرب رقم بزند و برخی‌ها تصور می‌کردند که صاحبان حق وتو در شورای امنیت، روش گفتگوی یکسویه را اندک اندک کنار خواهند گذاشت.

ایران اعلام کرد که با رویکرد مثبت، بسته پیشنهادی گروه 5+1 را بررسی می‌کند، اما وقتی با درخواست و پافشاری آنان برای تعلیق فعالیت‌های صلح آمیز هسته‌ای ایران مواجه شد، ایستاد و پاسخ منفی داد.

آن‌ها پس از مدتی بسته دیگری را به ایران ارائه دادند که همچون بسته پیشین، عنوان "پیشنهادی" را با خود به یدک می‌کشید. ایران نیز در مقابل برخی بندهای بسته غربی‌ها پیشنهاداتی را ارئه داد و قرار بر این شد که این پیشنهادات بررسی شود تا شاید به نتیجه ای بیانجامد، اما غربی‌ها که پیش از این خو گرفتن خود با منش گفتگوی یکسویه با جهانیان را بارها نشان داده بودند، این بار نیز تاب نیاورده و بدون منطق خاصی، قطعنامه ای از شورای امنیت که در اختیار دارند، علیه ایران صادر کردند و به صورت اتوماتیک ایران بر اساس تعهد به اصل عزت در سیاست خارجی خود، بسته دوم را نیز رد کرد.

اما اکنون این ایران است که بسته پیشنهادی را به غربی‌ها ارائه و آنان را در وضعیتی قرار داده که در مقابل این بسته منطقی و همه‌جانبه واکنش مثبت و درخوری نشان دهد، اما باز هم همچنان داستان مونولوگ غربی‌ها با جهان ادامه دارد؛ آنها بدون آنکه پاسخی به بسته پیشنهادی ایران بدهند، بسته دیگری فراهم آورده‌اند که نه تنها محتوای آن فرقی با پیشنهادات قبلی ندارد، بلکه گروه 5+1 را با این سوال مواجه کرده است که وقتی شما به پیشنهاد ایران پاسخی نمی‌دهید، از ایران چه انتظاری برای پاسخ دارید؟