حداد عادل و هزینه‌ای که برای ادای تکلیف سیاسی از آبروی خود پرداخت
انتخابات هیات رئیسه مجلس را باید پر حاشیه‌ترین در مجالس پس از انقلاب دانست. وجود اکثریتی مطلق در مجلس و در عین حال تلاش برای جلوگیری از تشکیل فراکسیونی واحد و سرانجام کشیده شدن رقابت بین دو چهره که در مجلس هشتم در یک فراکسیون گنجیده بودند به صحن علنی مجلس، حال و هوای این انتخاب را متفاوت از انتخابات دیگر کرد. اما شاید آنچه در هیاهوی رسانه‌ای نتایج انتخابات هیات رئیسه گم شد، اقدام تقدیر برانگیز غلامعلی حداد عادل بود که به عنوان نماینده اول مجلس از نظر تعداد آراء در میان نمایندگان و رئیس مجلس هفتم حاضر به رقابت در صحن علنی مجلس و پذیرش احتمال شکست شد.
به گزارش رجانیوز، در شرایطی که انتظار می‌رفت کار انتخاب رئیس مجلس در فراکسیون فراگیر اصولگرایان همچون مجلس هشتم به سرانجام برسد و کار به رقابت در صحن علنی مجلس کشیده نشود، برخی طراحی‌ها برای جذب آراء غیر اصولگرایان سبب شد تا اساسا فراکسیونی شکل نگیرد که بر مبنای آن انتخاباتی برای رئیس مجلس برگزار شود.
بر همین مبنا بود که همه چیز به رای نمایندگان در صحن علنی مجلس واگذار شد و به نظر می‌رسد اقدام حداد عادل که با وجود داشتن بالاترین رای مردمی در مجلس و سابقه ریاست مجلس هفتم، حاضر شد این ریسک را بر روی آبروی سیاسی خود انجام دهد و برای رقابت پای در صحن علنی مجلس بگذارد، نباید از دیدگان دلسوزان انقلاب اسلامی پنهان بماند.
حداد عادل در نشستی که پس از انتخابات دور دوم مجلس نهم برگزار شد سخنان تامل برانگیزی را به زبان آورد که مبنای رفتار او و هزینه‌ای بود که برای انتخابات هیات رئیسه مجلس نهم داد. وی در جمع تعدادی از منتخبین مجلس نهم گفت: " پس از سکوت 4 ساله در مقطع تبدیل مجلس هشتم به مجلس نهم احساس تکلیف کردم و اگر تا روز رای‌گیری زنده باشم، داوطلب ریاست مجلس می‌شوم ولو اینکه غیر خودم کسی به من رأی ندهد؛ بنده نزد خدا حجت دارم و شما هم حجت دارید و به آن عمل کنید."
این در حالی است که شاید بر مبنای محاسبات رایج سیاستمدارانه به محض کشیده شدن رقابت ریاست مجلس به صحن علنی و با احتساب اندک احتمال شکست در این رقابت، هر سیاست‌مداری پا از رقابت پس می‌کشید و این در حالی بود که تکلیفمداری اقتضای ماندن داشت و حداد عادل به این اقتضاء پایبند ماند.
حداد در نشست مزبور سخنان دیگری نیز گفت که یادآور رفتاری اینچنینی و تکلیف‌مدارانه از وی در عرصه‌های دیگر سیاست بود. وی با اشاره به نقش معناداری که جریان حامی فتنه در تخریب وی در کشاکش رقابت بر سر ریاست مجلس بر عهده گرفته بود، در همان جمع منتخبین مجلس نهم گفت: " بنده از طرفداران فتنه انتظار حمایت ندارم و منتظر انتقام آنها هستم، اگر در روزنامه‌های اصلاح‌طلبان مسخره می‌کنند، انتظار غیر از این نیست و من انتظار پاداش ندارم."
و این در حالی بود که حداد عادل اولین سیاستمدار مطرحی بود که به عنوان یکی از روسای سابق قوا، آنهم تنها چند روز پس از آغاز آشوبگری‌ها توسط یاران فتنه، 27 خرداد 88 در گفتگوی ویژه خبری حاضر شد تا بدون ملاحظات رایج سیاستمدارانه، بر مبانی تکلیفی که احساس کرده بود به قانون شکنی موسوی صراحتا اعتراض کند و بدون هراس از حمله‌هایی که به او خواهد شد بگوید:" آقای موسوی در مناظره‌ها همواره بر تقید به قانون تاکید می‌کرد. باید به آقای موسوی بگویم که بالاخره مملکت قانون دارد؛ این همان قانونی است که بر حسب آن در انتخابات ثبت نام کردید،برای رای گیری و شمارش آراء هم قانون وجود دارد."
هر چند این سخنان واکنش تند حامیان فتنه را در آن ایام به دنبال داشت ولی از سخنان خود منصرف نشده و حتی موسوی را به مناظره تلویزیونی فراخواند. و این در حالی بود که در همان زمان سیاستمدارانی هم تراز وی در صفحه تلویزیون ظاهر شده و از "مردمی بودن اعتراضات" و لزوم توجهی سیاستمدارانه به قانون شکنی‌ها سخن گفتند.
شاید انتخابات هیات رئیسه مجلس نهم بیش از همه امتحانی برای تکلیف مداری حداد عادل بود که برای به اجرا رساندن خواست مردم که همانا تغییر در شیوه مجلس‌داری آنهم با تغییر 200 نماینده مجلس هشتم بود، به میدان رقابت آمد، تا شیوه‌ای انقلابی‌تر برای اداره مجلس پیاده کند و به گفته خودش خیال رهبر انقلاب را از قبال مجلس و داخل کشور راحت کند تا با این اقدام در عرصه سیاست حتی از یاران خود و طراحان سامانه وحدت هم پیشی بگیرد. هر چند پیروز میدان لابی‌گری و وعده و وعیدهای پشت پرده نبود. به نظر می‌رسد نفس حضور حداد در انتخابات هیات رئیسه صرف نظر از نتایج آن، امری است قابل تجلیل چنانکه امیر مومنان می‌فرماید " در دگرگونی، احوال مردان شناخته می‌شوند."
